Na zdjęciu portretowym znajduje się ekonomista John Keynes – twórca obowiązującej od ponad 50-ciu lat polityki gospodarczej państw.
    Keynes uważał, że to popyt i konsumpcja zapewniają stały rozwój gospodarczy, a państwa powinny je napędzać poprzez interwencjonizm na rynku. Na przykład za pomocą podaży pieniądza, co ostatnio realizowały Banki Centralne w ramach tzw. „luzowania ilościowego”.

    Pobudzanie popytu może być osiągnięte dzięki utrzymywaniu wzrostu cen na rynku. Ma to zachęcać ludzi do konsumpcji, a firmy do inwestycji. Dlatego Keynes wychodził z założenia, że gromadzenie oszczędności wśród obywateli i kumulacja kapitału są szkodliwe dla gospodarki. Żeby to utrudnić, i promować konsumpcję (w tym zaciąganie kredytów konsumenckich i inwestycyjnych), państwa w swojej polityce powinny manipulować wysokością stóp procentowych, a oczekiwanym zjawiskiem jest inflacja (co realizowane jest dzisiaj w ramach tzw. „bezpośredniego celu inflacyjnego”).

    Skutkiem tych rozwiązań jest m.in. inflacja popytowa – w tym spadek siły nabywczej pieniędzy, co zaczęto nazywać „podatkiem inflacyjnym”, którym państwo obciąża nieświadomych tego obywateli (dosłownie oznacza to, że stopniowo są okradani z wartości gromadzonych oszczędności – z korzyścią dla rządu).
    Przekonanie keynesistów o słuszności prowadzenia takiej polityki doprowadziło do powstania Krzywej Phillipsa, która wprowadziła dogmat o korelacji niskiego bezrobocia z utrzymywaniem przez rządy inflacji na rynku. Eksperyment ten został podważony przez sam rynek, który z czasem zareagował zjawiskiem nazwanym stagflacją, czyli wysokim bezrobociem i wysoką inflacją.

    John Keynes w 1944 r. wziął udział w konferencji w Bretton Woods będąc jednym z pomysłodawców Międzynarodowego Funduszu Walutowego oraz Banku Światowego, a powstanie tych instytucji pozwoliło wprowadzić m.in. jego pomysły na poziom międzynarodowy.